Oog van Horus

Naar Santiago

Voor de verslagen:

Nevers - Lourdes

Saint Jean Pied de Port - Santiago

Misschien dat iedereen wel eens een plan maakt vanuit de gedachte dat er wel niets van terecht zal komen.

Dit ging in ieder geval op voor de tocht naar Santiago de Compostela. Er waren een aantal factoren waardoor ik oprecht geloofde dat het altijd bij een plan zou blijven:

a. Ik ben absoluut NIET sportief.

Met een iets te dikke buik hijs ik me weinig elegant op een fiets. Na twintig kilometer begint alles aan me te piepen en te kraken en ik had sinds m'n twintigste nooit meer een heuveltje befietst. Op mijn veertigste was ik al eigenaar van een electrische fiets en eigenlijk deed ik alles met de auto. Zelfs de boodschappen in de buurtwinkels... twee straten verderop.

b. Een vreemd maatje

Nee, Marja is niet vreemd (begin ik alvast voordat Hanneke (haar vriendin) mij op de vingers tikt), maar supersportief. Ze fietste de elfstedentocht en was al jaren lid van een fietsclub. Bij de keuring van de sportarts bleek ze de conditie van een dertigjarige te hebben. Hmmm... zo oud was ze vijfentwintig jaar geleden! De arts constateerde bij mij dat ik een goede gezondheid had, maar op welke leeftijd hij mijn conditie schatte heeft hij wijselijk niet verteld. Wel moest ik afvallen.

c. Het was een geintje!

Toen Marja en ik het een paar jaar geleden over een fietstocht naar Santiago de Compostela hadden en de afspraak maakte om er heen te fietsen, was ik nauwelijks serieus. Leeftijd, gewicht, conditie... allemaal in de rode zone. Enig pluspuntje was dat het me ondanks alles heel leuk leek.

Oeioei... het vertrek!

We besloten de tocht in vier etappes te doen.

• De eerste etappe was oefenen, van Utrecht tot Maastricht.
• De tweede etappe was serieus, van Maastricht naar Nevers
• De derde etappe was afzien, van Nevers tot Lourdes
• En de laatste etappe was de moeilijkste, van Saint-Jean-Pied-de-Port naar Santiago de Compostela.